Alles een beetje in het kort.

Sinds mijn 12de sukkel ik nogal met mijn gezondheid... Ik volgde vmbo tl, dit was volgens de 'toetsen' op de basisschool onder mijn niveau maar omdat mijn ouders net gescheiden waren dachten we, ach kan we op het gemakje wennen aan de nieuwe school en omgeving en dan kan ze daarna naar havo of wat dan ook. Alles ging niet zoals verwacht... Van mijn middelbare schooltijd heb ik de eerste 2 jaar zo goed als gemist, ik was er vaak maar een paar dagen in de week tot ik toestemming kreeg ivm een psycholoog dat ik halve dagen naar school mocht. Na 2 jaar kwam ik erachter dat het zo echt niet ging, het ging slecht op school, geen concentratie, slechte cijfers en ik viel regelmatig (bijna) in slaap. We gingen verhuizen dus ik moest sowieso naar een andere school, dus weer maar een stapje terug, ik ging naar vmbo kader. Dit was voor mij de uitkomst! Het ging iets beter omdat de stof voor mij makkelijk was kon ik het allemaal wat beter volhouden.... Tot die bewuste dag...  Uit mijn hoofd in januari 2009, toen ik net 16 jaar oud was, kreeg ik CRPS, ik zal in een ander blog uitgebreid vertellen wat dat is, in het kort, een zenuwstoornis waardoor mijn linker onderarm verkramt en verlamd was. Deze opleiding heb ik met de hakken over de sloot gehaald. Hierna begon ik een nieuw avontuur bij de opleiding media vormgeving. Door de zenuwstoornis was en is mijn fijne motoriek aangetast, dus deze opleiding na 2 jaar gestopt omdat het niet ging. Ook was ik zo vaak nog steeds zo moe dat hele dagen school slopend waren. In deze schoolperiode begon mijn hart ineens 'raar' te doen, ik bleek hartritmestoornissen te hebben... Maar he! Ik ben nog jong, ik ga wel een andere opleiding doen. Ik kwam uit bij verzorgende IG en Medewerker Maatschappelijke zorg. Geweldige opleiding! De opleiding was interessant, de stages waren altijd tof! Hoewel het niet altijd goed ging, nouja, zeg maar gerust bagger. Steeds was ik ziek, ik ben zo vaak zo moe dat ik uit mijn bed komen al een hele opgave is en er is nog zoveel meer. Artsen steken het alleen maar op dat ik veel heb meegemaakt... Maar mijn psycholoog die me inmiddels al jaren kent denkt ook dat de kans heel klein is dat het komt door wat ik allemaal heb meegemaakt. Komende week staan er weer wat bezoekjes gepland voor het ziekenhuis en de huisarts. Zo moet ik maandag naar de huisarts om weer eens aan te geven dat het zo echt niet, Dinsdag staat een bezoekje aan de cardioloog op de planning.