Revalidatie arts
Een tijdje geleden mocht ik dan eindelijk voor het eerst naar een revalidatie arts, een vrouwelijke arts die echt super lief is! Natuurlijk konden we weer heel m'n verhaal doen van vooraf aan... Ook deze arts vertelde me dat ik toch wel ernstig ziek ben... Maar eigelijk tot een paar weken terug voelde ik dat niet zo zelf?... Ze wilt dat ik intern word opgenomen in een revalidatie kliniek zodat ik beter voor mezelf kan gaan zorgen straks en in de hoop dat mijn been en voet het een stuk beter gaan doen! Zit nu vol spanning te wachten tot ze me oproepen voor de eerste gesprekken en dan zal ik te horen krijgen of zij me kunnen gaan helpen. Als hun het niet kunnen zullen er weer nieuwe plannen worden gemaakt. Hoe of wat dan weet ik nog niet.
Besef echt wel ziek te zijn...
Een vriend van me ging op vakantie voor langere tijd, dus mocht ik in zijn woning zitten. Heerlijk dacht ik! Even echt alleen zijn, lekker voor mezelf zorgen... M'n eigen ding doen! HELAAAAAS!!! Na een paar dagen kwam ik er al snel achter dat dat alleen wonen voor mij nu onhaalbaar is... Ik kan niet eens zelf boodschappen doen, of een huis schoonmaken, kan niet eens zelf op een dag douchen en eten koken voor de hele dag hoe wil ik dit dan volhouden? Het zijn dingen die hard binnen kwam bij me... Alles wat zo normaal is voor heel veel mensen... Is dus echt niet haalbaar voor mij... En dan nog het hele dagen alleen zijn... Veelste veel nadenken (Nee weet ik iedereen zegt moet je niet doen, mar dat doen we allemaal he;-) ) Ik weet niet... Het besef dat ik echt ziek ben kwam gewoon even heel hard bij me binnen ofzo... Niet eens wetende wat ik nou precies allemaal heb, want zelfs artsen blijven hier en daar best wel vaag over alles...
Maargoed... Blijven lachen en positief blijven! Duimen jullie mee dat ik snel iets van m'n nieuwe revalidatie hoor en dat hun me wel kunnen gaan helpen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten