Revalidatie.. Ik wou dat ik kon zeggen dat het beter ging...

Revalidatie traject

Na nu ongeveer een maand bezig te zijn met mijn revalidatie traject hoopte ik dat ik kon zeggen dat het hielp en dat het beter zou gaan... Maar alles behalve dat... Er gebeurd zoveel dat ik niet alles meer online zet... Dus alles een beetje in het kort... Het gaat k*t! Ik probeer positief te blijven maar het is lastig... Heb nu 2 dagen vorige week afgezegd omdat het niet ging. Het begon op maandag, ik voelde me al niet oke maar ja moet er toch doorheen (dat is wat ze steeds zeggen) na een half uurtje met fysio buiten te hebben gelopen kwam mijn contact persoon met het leuke idee om samen te gaan voetballen. Natuurlijk zeg ik daar geen nee tegen! Hoewel het lastig is om op 1 been te steunen, lopen en dan met je 'slechte' been tegen de bal aan te trappen niet gemakkelijk is vond ik het wel super leuk! Nadat ik thuis werd gebracht door de taxi, voelde ik al dat het slecht ging... Ik was dood moe en mn voet deed zoon pijn dat ik er niet eens meer op kon staan. Tranen rolde gewoon over m'n wangen van de pijn... Ik was er even helemaal klaar mee en besloot 2 dagen niet te gaan om even tot rust te komen. De andere dag, nog steeds veel pijn en super chagrijnig ging ik even met de hond lopen... Totdat zij de bal tussen mijn slechte been en kruk kopte... ik viel bijna en liet mijn kruk los, maar omdat deze nog om mijn arm zat raakte het ijzer van de kruk mijn hand... AUWWW! Dat werd een ritje ziekenhuis... Hand gekneusd en de banden van m'n wijsvinger kapot... DOMPER!
Ik had al afgebeld naar het revalidatie centrum maar ja nu kon ik sowieso niet meer...

De afgelopen week

Toch maar naar revalidatie gegaan... Ik mag dan wel 2 weken niks doen van de huisarts de gesprekken kunnen wel doorgaan... en ik had nog een voortgangsgesprek in te halen met de teamleider. Dit gesprek vond de eerste dag meteen plaats... Hij vroeg aan me hoe het ging, en zei gelijk je mag eerlijk zeggen wat je denkt en vind! Nou, dus ik ging even los... Verteld dat het gewoon bagger gaat, ik slaap thuis alleen nog maar... Lopen gaat weer achter uit... En dat ik het beu bent dat hun zeggen dat het beter gaat want dat gaat het niet. Hij vroeg of ik gefrustreerd was... Waar ik volmondig ja op zei... In het begin werd er gezegd, eind feb loop je weer zonder kruk naar buiten, ben je minder vermoeid etc. maar hoe langer ik daar ben hoe meer het besef komt dat dit niet zo is... en hij bevestigde dit... Dat was een paar keer slikken... Ze weten niet hoe ze me beter moeten maken, ze proberen maar wat... en bij de een helpt het, en bij de ander niet... en ik ben waarschijnlijk zoon geval dat het niet helpt... Ik moet nu gaan kijken wat ik kan gaan doen, en vooral hoe... Eigenlijk is de toekomst een groot raadsel waar niemand iets aan kan doen.

De dag erna had ik een gesprek met n ander vrouwke, super lief! Het was eigenlijk een groepsgesprek maar ik zat er alleen, achteraf super fijn... Ze zei dat ze vonden dat ik me niet open stelde enzo... Waarop ik het gesprek van de dag ervoor vertelde... Ik had doelen om te halen, maar die doelen zijn helemaal niet realistisch, en nu moet ik ze gaan veranderen... Ik weet dat ik verder moet gaan en bekijken wat ik straks nog wel kan, maar voor nu ben ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig... Mijn hoofd zit vol met de gedachte dat ik ineens zo zal blijven... Ook blijven ze daar steeds zorgen dat ik me rot voel, dan zeggen ze, we weten zeker dat je je dood ongelukkig voelt, maar je zegt het niet! NEE! Gek he! Ik ben niet dood ongelukkig! Ik ben er niet blij mee, maar dat depressieve gedoe, daar word het niet beter van.

Alsof alles nog niet genoeg helende geeft, de vermoeidheid die alleen maar erger word... M'n rechtervoet die het maar niet gaat doen... begint nu ook mijn linkerbeen sinds deze week raar te doen... Hij trilt heel veel waar ik geen controle over heb, en ik voel dat ik steeds minder stevig sta...
Omdat ik niet steeds wil klagen zet ik niet meer zoveel blogs weg... Want, ik blijf erbij dat positief blijven het aller aller aller belangrijkste is!

Niet heel goed te zien door de flits, maar dit was m'n voet na het half uurtje lopen en half uurtje voetballen... 

Kruk, hand in 't verband, maar gewoon doorgaan.